Context 1-20

Context 1

Η σημαία... ή η περί την σημαία υπερβολική συζήτηση είναι το θέμα των ημερών; Μάλλον, το δεύτερο. Η ίδια η σημαία μάλλον δείχνει να αδιαφορεί για τους λεκτικούς ακροβατισμούς του νεοπαγούς δικαιώματος «να την κρατά κανείς ή να μη την κρατά» (κατά σαικσπηρική διατύπωση). Γιατί η σημαία εμπνέει πράξεις και όχι ανέξοδες υπερβολικές συζητήσεις, οι οποίες απλώς δεν την αφορούν.

      Σε μια κοινωνία, της οποίας το κράτος δικαίου δυσλειτουργεί, ανασφαλείς νεοέλληνες ανασύρουν απίθανες λεπτομέρειες του νόμου (με αυθαίρετη, όπως αποδεικνύεται, ερμηνεία), αποκαλύπτοντας ένα νομικιστικό ολοκληρωτισμό περί του ποιος είναι Έλληνας και ποιος δεν είναι. Αναρωτιέται, έτσι, κανείς αν είναι δυνατόν τέτοιες νοοτροπίες να εμπνέονται από σύμβολα ανεξαρτησίας και ελευθερίας. Μια συμμαχία ανελλήνιστων νεοελληνικών ξενοφοβικών συνδρόμων φράσσει τους πόρους της κοινωνίας που ασφυκτιά από έλλειψη φαντασίας και δημιουργικότητας.

      Θα ήταν, όμως, επικίνδυνο παρακολούθημα της ξενοφοβίας, αν παράλληλα με την ξενοφοβία αναπτύσσαμε και μια φοβο-ξενοφοβία, αντιμετωπίζοντας τα ξενοφοβικά σύνδρομα με νέες φοβίες. Γιατί καμία ξενοφοβία δεν κατασιγάζεται με φοβο-ξενοφοβία!   

1/11/2000

Context 2

Η διαπλοκή... πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων αναγνωρίζεται ως ωμή πραγματικότητα από το 85,7% των Ελλήνων (V-PRC). Η διαπλοκή, όμως, είναι παλιά όσο και ο άνθρωπος. Το νέο, σήμερα, είναι ότι η διαπλοκή γίνεται, πλέον, ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Η ίδια η διαπλοκή εμφανίζεται ανοιχτά αξιούσα την αναγνώρισή της ως αγαθή διαδικασία. Και, από την άλλη πλευρά, δημιουργεί και ένα προσωπείο δημοκρατικότητας(!) και πολυσυμμετοχικότητας (όλοι κατά κάποιο τρόπο καλούμαστε, ανοιχτά, να μετάσχουμε στην διαπλοκή!).

      Έναντι του φαινομένου της σύγχρονης διαπλοκής, προτείνονται διάφορες «ριζοσπαστικές» λύσεις: από την επιχείρηση ‘Καθαρά Χέρια’ (στην οποία η επίσημη δικαιοσύνη έχει μόνη τον λόγο) μέχρι το οικονομικό δόγμα της φιλελεύθερης Αμερικής, που θα μας απαλλάξει από την διαφθορά των κρατικών προμηθειών (ανερχόμενη σε 20% του ύψους των κρατικών προμηθειών - Κωστής Βαΐτσος).

      Η δικαστική λύση, όμως, επιχειρήθηκε το 1989 και απέτυχε παταγωδώς. (Σήμερα, η διαπλοκή εντάσσεται μεθοδικά στο επίσημο δίκαιο των συναλλαγών.) Όσο, δε, για την λύση του μικρότερου κράτους, συνιστώνται εις τους αναζητητές της αλήθειας οι περί της σύγχρονης Αμερικής πραγματείες The Buying of the President (2000), και The Buying of the Congress (1998) του Charles Lewis.

4/11/2000

Context 3

Τα ΜΜΕ... συζητούν για ΜΜΕ. Με την ευκαιρία των τελευταίων συμβάντων (ενός διωγμού από την Βουλή και μιας εμπλοκής σε μια λεωφορειοπειρατεία) δημοσιογράφοι συγκεντρώνονται και συζητούν για τους εαυτούς τους μπροστά στο ίδιο κοινό στο οποίο απευθύνονται και όταν δεν συζητούν για τους εαυτούς τους.

      Ποτέ στο παρελθόν δεν συνηθιζόταν τόσο συχνά τα ΜΜΕ να συζητούν για τα ΜΜΕ ως αντικείμενο δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος, όντας βέβαια ότι αυτό ενδιαφέρει και το κοινό. Και πώς να μη το ενδιαφέρει όταν, εκτός της ηθικής και της αισθητικής, τίθενται ζητήματα ελευθερίας της έκφρασης, αλλά και ζητήματα αδηφάγου τηλεοπτικού καταναλωτισμού κοινωνικών υποκαταστάτων. (Σε τέτοιες συζητήσεις, βέβαια, τα καναλαρχικά επιχειρηματικά ενδιαφέροντα αποσιωπούνται.)

      Από την στιγμή που οι δημοσιογράφοι μεταδίδουν ‘αλήθειες’ για τους εαυτούς τους, παύουν να μεταδίδουν ξένες ‘αλήθειες’. Η ‘αλήθεια’ εγκλωβίζεται (ή και κατασκευάζεται) από τα ΜΜΕ. Οι ‘αλήθειες’ γίνονται απλές, εύληπτες εικόνες, τόσο απλές, ώστε κανείς να μη μπορεί να θέτει ερωτήματα. Και, ακριβώς, λόγω της πειστικότητας της εικόνας, εδώ έχουμε να κάνουμε με ‘αλήθειες’ που είναι τόσο δύσκολο να αμφισβητηθούν, όσο δύσκολη ήταν και η αμφισβήτηση απόλυτων απλοϊκών αληθειών κατά τον Μεσαίωνα.

8/11/2000

Context 4

Οι αμερικανικές εκλογές... για την ανάδειξη προέδρου συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον Αμερικανών τε και Ελλήνων. Οι δεύτεροι διαιρέθηκαν σε κεντροαριστερούς Γκορικούς και σε κεντροδεξιούς Μπουσικούς. (Οι Αμερικάνοι δεν ξέρουν τι είναι κεντροαριστερά ή κεντροδεξιά, αλλά αυτό ουδόλως μας απασχολεί).

      Πρόσφατη κορυφαία ανάλυση, σε μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα, περί των αμερικανικών εκλογών υπέμνησε το ατυχές «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος». (Προφανώς οι Αμερικάνοι δεν ξέρουν τι είναι Πλαστήρας και τι Παπάγος, αλλά αυτό ουδόλως απασχολεί τους Έλληνες κεντροαριστερούς).

      Η ευημερούσα, λοιπόν, Αμερική του κεντροαριστερού Κλίντον κατέγραψε μεγέθη - ρεκόρ σε πτωχούς (47 εκατ.), ανασφάλιστους (43 εκατ.), φυλακισμένους (2,2 εκατ.), θανατοποινίτες (3.300), νέες μορφές παιδικής - σχολικής εγκληματικότητας, παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων (βλ. προπερσινή εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας), βομβαρδισμούς ξένων χωρών (Γιουγκοσλαβίας, Ιράκ, Σουδάν, Αφγανιστάν), αρνήσεις συμμόρφωσης σε οικολογικές οδηγίες (αν και υπεύθυνη κατά 25% στο ολέθριο φαινόμενο του θερμοκηπίου) και, τέλος, σε αριθμό χριστιανικών υποσχέσεων.

      Μπορεί ο κ. Μπους να αποδειχθεί ακόμη χειρότερος. Όχι, όμως, και Plastiras’ man ο κ. Αλ Γκορ!    

9/11/2000

Context 5

Η ποινικοποίηση της πολιτικής... και η πολιτικοποίηση της δικαιοσύνης είναι έννοιες που επιλεκτικά μεταχειρίζεται εσχάτως - ολοένα και πιο συχνά - η κυβέρνηση. Η δικαιοσύνη και η πολιτική εξουσία (νομοθετική και εκτελεστική), σε μια δημοκρατία, είναι διακριτές εξουσίες και από τον βαθμό της διακριτότητάς τους κρίνεται η ίδια η δημοκρατία. Αυτό είναι πολύ χρήσιμο να το ενθυμείται πρώτα απ’ όλα η κυβέρνηση, όταν σε γενικές κοινοβουλευτικές συζητήσεις δείχνει, ή ίδια, τον εισαγγελέα.

      Η κυβέρνηση, αρνούμενη να παραδεχθεί κοινότατες περί εξωθεσμικών διαδικασιών αλήθειες, σιωπά, κρίνει εαυτήν αναρμοδία και προκαλεί όσους την αμφισβητούν να δώσουν τα «στοιχεία στον εισαγγελέα». Όταν, όμως, στέλνονται στοιχεία στον εισαγγελέα, τότε η κυβέρνηση εγκαλεί σχεδόν τους πάντες γύρω της ως ποινικοποιούντες την πολιτική ζωή. Πρόκειται περί ενός ευφυούς μικροπολιτικού τεχνάσματος υπεκφυγής.

      Το μικροπολιτικό αυτό τέχνασμα υπεκφυγής συμπληρώνεται από ένα άλλο κυνικότερο (όχι ευφυές) τέχνασμα συμψηφισμού συναλλαγών. Με την συνδρομή του (νεο-αυριανικού) κακαουνάκειου «Καρφιού» (του οποίου «Καρφιού» το ήθος προδίδεται από το ίδιο το χαφιεδικό όνομα) επιχειρείται μία συμψηφιστική πρακτική: «Κάνουμε κι εμείς, αλλά κάνετε κι εσείς!».

10/11/2000

Context 6

Το 35ωρο... προβάλλεται σήμερα σε όλη την Ευρώπη ως εργατικό αίτημα αιχμής για την αντιμετώπιση της ανεργίας αλλά και για την αναγνώριση της εργατικής συμβολής στην προϊούσα ανάπτυξη. (Το αίτημα του 48ωρου πρωτοδιατυπώθηκε από την Α΄ Διεθνή το 1866, ξαναδιατυπώθηκε στο Σικάγο το 1886 και καθιερώθηκε τελικώς το 1919. Σήμερα, σε πολλές χώρες, τυπικά ή άτυπα, ισχύει το 40ωρο. Στην χώρα μας ισχύει κατά νόμο το 48ωρο και κατά τις υπογραφόμενες συλλογικές συμβάσεις το 40ωρο.)

      Από την άλλη πλευρά, ως αντίδοτο για την ανεργία η κυβέρνησή  θεωρεί την ανάπτυξη. Όμως η σημερινή ανάπτυξη, λόγω των νέων τεχνολογιών, δεν συνοδεύεται αναγκαία από μείωση της ανεργίας. Κατά τα τελευταία δε δύο χρόνια, και πάρα την ανάπτυξη, είχαμε στην χώρα μας μείωση και του απόλυτου αριθμού των θέσεων απασχόλησης, από 3.950.000 θέσεις σε 3.920.000 θέσεις (ΙΝΕ).

      Το βέβαιο είναι ότι η συζήτηση για την ανεργία χρειάζεται αλλαγή πλεύσης και φαντασία. Οι υφιστάμενοι στην χώρα μας θεσμοί αντιμετώπισης της ανεργίας (με προεξάρχοντα τον ΟΑΕΔ) και προστασίας των δικαιωμάτων της εργασίας (με προεξάρχουσες τις κατά νομό Επιθεωρήσεις Εργασίας) είναι ουσιαστικά ανύπαρκτοι (με δαπάνες για την απασχόληση 0,8% του προϋπολογισμού έναντι 2% έως 5,5% της Ευρώπης).

11/11/2000

Context 7

Ο διαχρονικός Μακρυγιάννης... είναι ήθος και λόγος αστείρευτης πηγής, γλώσσα ελληνική και ψυχή ηρωική και δοξασμένη αλλά ταυτόχρονα βαθιά ταπεινωμένη από μια χώρα που εξόρισε και ταπείνωσε τους αγωνιστές της (και θα εξακολουθούσε να πράττει έτσι). Ένας σπουδαίος ηθοποιός, ο Χρίστος Καλαβρούζος, ποιεί το ήθος του Μακρυγιάννη με την λιτότητα μιας σκηνικής παρουσίας που παραπέμπει αμέσως στα μύχια στρώματα ενός τέτοιου ήθους.

      Ο Σεφέρης τοποθετεί τον Μακρυγιάννη δίπλα στους μεγάλους δημιουργούς (δίπλα στον Θεόφιλο και δίπλα στους ζωγράφους και συγγραφείς της κρητικής αναγέννησης) επί τη βάσει ενός κριτηρίου που μόνον ένας μεγάλος ποιητής θα χρησιμοποιούσε ως κριτήριο: «Στον Μακρυγιάννη το ποσοστό των μη λειτουργικών λέξεων είναι εξαιρετικά μικρό, μικρότερο από οποιοδήποτε άλλο ελληνικό αφηγηματικό κείμενο γνωρίζω.» (On the Greek Style, Seferis 1966).

      Ο Μακρυγιάννης έμαθε να γράφει σε μεγάλη ηλικία, για να γράψει αυτά που αποσιωπούνταν: «Ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Το λοιπόν, δουλέψαμεν όλοι μαζί... Όταν αγωνίζονται πολλοί και φκειάχνουν, τότε να λένε ‘εμείς’.  Είμαστε εις το ‘εμείς’ και όχι εις το ‘εγώ’.» (Απομνημονεύματα).

14/11/2000

Context 8

Η Υγεία... νοσεί. Ο κ. Παπαδόπουλος, ως ένας ακόμη σοσιαλιστής υπουργός Υγείας, διακηρύσσει από άμβωνος την νέα ρηξικέλευθη θεραπευτική πολιτική του. Και, ως πρώτο δείγμα γραφής, διώκει - εν μέσω καλοκαιριού - τους ανασφάλιστους μετανάστες από τα νοσοκομεία. (Πέραν του ανθρωπισμού, πλήττεται, έτσι, σύσσωμη η υγεία του δημοσίου χώρου, αλλά το ζητούμενό - είπαμε! - δεν είναι ακριβώς η δημόσια υγεία, αλλά η λογιστική της δημόσιας υγείας.) Και ακολούθως ανασηκώνει (ο υπουργός) τα μανίκια, για να αντιμετωπίσει τα σαρκοφάγα ιατρο-οικονομικά κυκλώματα!

      Η ρητορική του κ. Παπαδοπούλου απευθύνεται εις τους ιθαγενείς, που για άλλη μια φορά εξέθρεψαν εις τους κόλπους τους φίδια φαρμακερά ιατρο-φαρμακο-βιομηχανικών συμφερόντων και άλλων τινών. Πρέπει να εξηγηθούμε, εδώ: Η θεραπεία (κατά τον υπουργό) θα είναι θεραπεία με όρους οριστικής κάθαρσης και λύτρωσης και όχι θεραπεία διαλογική!

      Θα ήταν αφελής όποιος υποστήριζε τον εφησυχασμό προ των χρεοκοπημένων (κακοπληρωμένων) δημόσιων νοσοκομείων. Πόσο ασφαλής, όμως, είναι η μέθοδος των ανέξοδων συνθημάτων περί τομών σε χαρακτηριστικά που συνιστούν, εκτός των άλλων, και συστατικά της πολιτισμικής ταυτότητας του νεοέλληνα (μηδέ της πολιτισμικής μου αφεντιάς εξαιρουμένης): π.χ. φακελάκι κλπ.

15/11/2000

Context 9

Η Χάγη... εκπέμπει αυτές τις μέρες SOS. Όπως SOS είχαν εκπέμψει πριν από 3 χρόνια το Κιότο, πριν από 8 χρόνια το Ρίο, πριν από 13 χρόνια η έκθεση Brundtland και πριν από 28 χρόνια η Στοκχόλμη. Το κλίμα αλλάζει και υπεύθυνος για αυτό δεν είναι ο ήλιος, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος και τα υποπροϊόντα του.

      Η δικαιοσύνη δεν περιορίζεται, λοιπόν, στις σχέσεις των ανθρώπων μιας γενιάς. Η δικαιοσύνη αφορά και τις σχέσεις ανάμεσα στις γενιές. Τον ευλογημένο τούτο πλανητικό τόπο η σημερινή γενιά πρέπει, με λίγα λόγια, να τον παραδώσει ασφαλή στις επόμενες γενιές. Σήμερα γνωρίζουμε πως αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο ή βέβαιο.

      Μια διεθνής συμφωνία περιορισμού των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου θίγει τεράστια βιομηχανικά συμφέροντα αλλά και τεράστιες (εξαρτησιογόνες) καταναλωτικές συνήθειες πληθυσμών. Μια τέτοια διεθνής συμφωνία θίγει, από την άλλη πλευρά, και στοιχειώδεις αναπτυξιακές ανάγκες των φτωχών χωρών που δεν έχουν την πολυτέλεια να ασχολούνται με την βιωσιμότητα του είδους μας.

      Σε αυτήν την νέα οικολογική τάξη πραγμάτων ο μεγάλος ταραξίας είναι, όλως παραδόξως, η χώρα-θεματοφύλακας της εν γένει τάξης: οι Ηνωμένες Πολιτείες (που με το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού εκπέμπουν το 25% των αερίων θερμοκηπίου!).

16/11/2000

Context 10

Το Πολυτεχνείο... είναι, σήμερα, τόσο μακριά από την κόρη μου, όσο μακριά ήταν από μένα, στα γυμνασιακά μου χρόνια, το Αλβανικό Έπος. Φαντάζομαι πως στην σχολική της γιορτή για το Πολυτεχνείο θα μετράει τις δεκαετίες προς τα πίσω της κατά τον τρόπο που κι εγώ μετρούσα, τότε, τις δεκαετίες προς τα πίσω μου. Με την ίδια υπαρξιακή απορία για το μέτρημα του χρόνου.

      Ο ιστορικός χρόνος είναι πάντα διαφορετικός από τον βιωματικό χρόνο. Ο ευθύγραμμος, για τους σημερινούς μαθητές, ιστορικός χρόνος του Πολυτεχνείου είναι, για άλλους (εμάς) ένας τεθλασμένος βιωματικός χρόνος. Κι έτσι δεν μπορούν ποτέ να πουν τα ίδια πράγματα (όσοι μετρούν τον χρόνο ιστορικά και όσοι βιωματικά).

      Ο βιωματικός μου χρόνος ξεκινάει από τα χρόνια της χούντας, των χουντικών σχολείων, των ηλιθίων χουντικών εκδηλώσεων με την μαζική και εθελουσία συμμετοχή ενθέρμων χειροκροτητών, του υποχρεωτικού κουρέματος, του υποχρεωτικού εκκλησιασμού και άλλων τινών έξεων και συνηθειών. Ο βιωματικός μου χρόνος αναγνωρίζει το Πολυτεχνείο (και την Νομική, προφανώς) ως την μεγάλη αλλά και μόνη συλλογική εξέγερση-αμφισβήτηση έναντι ενός στρατιωτικού καθεστώτος, που τελικώς δεν κατάφερε να ανατρέψει.

      Ο βιωματικός χρόνος είναι τεθλασμένος. Και δεν κάνει, ο άτιμος, ούτε ένα άλμα.

17/11/2000

Context 11

Η αναθεώρηση του άρθρου 24... του Συντάγματος ανατρέπει ξεκάθαρες ρυθμίσεις που προσέδιδαν ηυξημένο συνταγματικό κύρος στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Σύμφωνα με τις ρυθμίσεις αυτές, οι ομάδες των οικοπεδοφαγικών συμφερόντων στις δασικές εκτάσεις (π.χ. καμένα δάση) δεν είχαν, μετά από μια πυρκαγιά, πολλά να διεκδικήσουν από την πολιτεία. Και το διοικητικό δικαστήριο δεν είχε πολλά να επικαλεσθεί για την προστασία του δάσους. Οι ρυθμίσεις ήταν ξεκάθαρες και έπρεπε και να εφαρμοσθούν προς λύπη των οικοπεδοφαγικών συμφερόντων.

      Ελπίς και προσδοκία των οικοπεδοφαγικών συμφερόντων ήταν η αναθεώρηση του άρθρου 24, ώστε κατά περίπτωση και δια νόμου της Βουλής να αποφασίζεται τι είναι δάσος και τι δεν είναι, και να ξεπερασθεί έτσι η τεράστια φιλοδασική νομολογία του Συμβουλίου Επικρατείας, που στηριζόταν στην σαφήνεια του άρθρου 24.  Αυτό είναι που προβλέπει και η αναθεωρητική πρόταση του κ. Βενιζέλου, με την οποία συναινούν τα δύο μεγάλα κόμματα: Η Βουλή κατά περίπτωση να κρίνει τι είναι δάσος και τι δεν είναι.

      «Η προτεινόμενη αναθεώρηση είναι η αντεπίθεση των δυνάμεων της καταστροφής». (Γ. Μαγκάκης). «Πρέπει να διαρραγεί η ένοχη συναίνεση των κομμάτων (και των τοπικών βουλευτών; Σ.Τ.Γ.) και να μην αναθεωρηθούν οι ρυθμίσεις του άρθρου 24.» (Γ. Κουμάντος).

18/11/2000

Context 12

Ο Πάγκαλος... είχε ανέκαθεν μια ιδεολογική εμμονή: τις λέσχες. Στην συνέντευξή του στο Έθνος, που αποτέλεσε και την αιτία απομάκρυνσής του από την κυβέρνηση, ήταν αποκαλυπτικός: Πρότεινε, μεταξύ άλλων, να μετατραπούν τα κόμματα σε λέσχες. Η ιδέα θα ήταν εξόχως ελκυστική, αν δεν είχε αμαρτωλή προϊστορία.

      Λόγος περί των λεσχών είχε γίνει στην Κέρκυρα, στον  Ποταμό, στην τοπική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ σε μια ομιλία με πολλούς συμβολισμούς, αφού έγινε κατά την διάρκεια της παραμονής του Οτσαλάν στην ελληνική πρεσβεία στην Κένυα. Τότε λοιπόν (μεσούσης της κρίσης που εμείς αγνοούσαμε) ο Πάγκαλος, υπουργός εξωτερικών, επέλεξε να επισκεφθεί την Κέρκυρα και κάποιες βαλκανικές πρωτεύουσες. Για να παραπλανήσει δε τους τούρκους πράκτορες περιέλαβε στον «βαρυσήμαντο» λόγο του και τις λέσχες!

      Εν μέσω, δηλαδή, τηλεφωνημάτων στην Κένυα και διαταγών ουσιαστικής παράδοσης του κούρδου ικέτη, διακήρυξε ότι τα κλασικά προβλήματα έχουν λυθεί και δεν μένει παρά να μετατρέψουμε τα κόμματα σε λέσχες. Τελικώς οι τούρκοι πράκτορες δεν παραπλανήθηκαν και, μαζί με τον κούρδο ικέτη, ευτέλισαν και τον Πάγκαλο και τις λέσχες και όλα τα συμφραζόμενα των λεσχών.

      Μετά τον λεσχιακό αυτό χειρισμό των εξωτερικών μας θεμάτων, ο Πάγκαλος προήχθη σε υπουργό πολιτισμού. 

21/11/2000

Context 13

Η υπέρ των δακοπαγίδων... της Λευκίμμης (και άρα κατά του τοξικού αεροψεκασμού) «ευγενής άμιλλα» μεταξύ νομαρχιακής αυτοδιοίκησης και ενός ανερχόμενου κερκυραίου πολιτευόμενου  κομίζει νέα ελαιοκομικά ήθη στο νησί. Αναγνωρίζεται, επιτέλους, για πρώτη φορά από σχεδόν όλους, ότι πρέπει άμεσα να ετοιμασθούμε για την μετα-λεμπαϊσίντ εποχή. Και να δοκιμάσουμε τις ήπιες μορφές καλλιέργειας (που και οικολογικά και οικονομικά επιβάλλονται).

      Γεγονός είναι, πάντως, ότι όταν προ ημερών εψεκάσθη το νηπιαγωγείο της Κορακιάνας, ουδείς από τους υπερασπιστές του (τοξικοψεκασμένου) λαϊκού εισοδήματος ανέλαβε την ευθύνη της από αέρος τοξικής προσβολής των νηπίων. Και κανείς δεν εμφανίσθηκε, τότε, υπερηφάνως να διεκδικεί πατρότητες.

      Η υπεράσπιση του λαϊκού ελαιοπαραγωγικού εισοδήματος είναι αποτελεσματική μόνον όταν η υπεράσπιση αυτή σέβεται τις ανάγκες της δημόσιας υγείας και των λεπτών οικολογικών ισορροπιών.

      Οι ευθύνες μας, σήμερα, εντοπίζονται στο επικρατούν καθεστώς άγνοιας περί των ευκαιριών που προκύπτουν από την αναπτυσσόμενη ευρωπαϊκή αγορά προϊόντων βιοκαλλιέργειας. Και οι ευθύνες μας, επίσης, εντοπίζονται στην παντελή απουσία ουσιαστικής στήριξης και προβολής της μικρής αλλά υπαρκτής βιοκαλλιέργειας στην Κέρκυρα (ώστε αυτή να γίνει μεγαλύτερη και πιο γνωστή στους καταναλωτές).

22/11/2000

Context 14

Ποιος κυβερνά... αυτόν τον τόπο; Μην είναι ο θεός των Ελλήνων; Μη δεν είναι το ΠΑΣΟΚ;

      Εντείνεται εσχάτως το φαινόμενο κυβερνητικών στελεχών, που βάλλουν κατά της κυβέρνησης, κατά του ελληνικού δημοσίου, κατά του ελληνικού συστήματος υγείας, κατά της ελληνικής εκπαίδευσης και κατά των Ελλήνων εν γένει;

      Προ ημερών, η υπουργός Εσωτερικών κατήγγειλε το ελληνικό δημόσιο ως διεφθαρμένο (λες και οι επιτροπές προμηθειών και κρίσεων δεν διορίζονται με αυστηρά κομματικά κριτήρια). Ο υπουργός Υγείας (με το ξινισμένο ύφος) κατήγγειλε το διεφθαρμένο σύστημα υγείας και τα χρεοκοπημένα νοσοκομεία (λες και οι διοικήσεις των νοσοκομείων δεν διορίζονται με αυστηρά κομματικά κριτήρια). Ο πρώην υπουργός Παιδείας, αφού έκανε κυριολεκτικά μπάχαλο την εκπαίδευση, κρίνει τώρα τα υπολείμματά της.

    Ο ίδιος ο πρωθυπουργός άλλοτε με έπαρση μεγαλείου ομιλεί περί της ευρωπαϊκής Ελλάδας, άλλοτε με περισσή περιφρόνηση ομιλεί περί της Ελλάδας που βουλιάζει, πνίγεται στις θάλασσες και στην στεριά  Κι όμως, και η μία και η άλλη Ελλάδα ΠΑΣΟΚ ψηφίζουν και ως ΠΑΣΟΚ ζουν, αναπνέουν, πλέκουν, πλέκονται και διαπλέκονται.

      Η διαπίστωση Πάγκαλου στο Έθνος για την μακροβιότητα του ΠΑΣΟΚ ως εκλογικού μηχανισμού φαίνεται ότι μας αφορά όλους.

23/11/2000

Context 15

Για την πτώση του χρηματιστηρίου... η εκτίμηση ότι αυτή αντιστοιχεί σε μειωμένες προσδοκίες των επενδυτών είναι τόσο επιπόλαια όσο επιπόλαια ήταν και η αντίθετη εκτίμηση που γινόταν μέχρι τον Σεπτέμβριο της περσινής χρονιάς σε συνθήκες ανόδου του χρηματιστηρίου. Υπάρχουν άπειρες οικονομικές θεωρίες, που, αντί να εξηγούν τα φαινόμενα, επηρεάζουν τα φαινόμενα. Οι θεωρίες αυτές, αντί να αντανακλούν την πραγματικότητα, την διαμορφώνουν. 

      Δεν ήταν οι θετικές επιχειρηματικές προσδοκίες αυτές που ανέβαζαν μέχρι τον περσινό Σεπτέμβριο το χρηματιστήριο, αλλά η άνοδος του χρηματιστηρίου οδηγούσε σε θετικές προσδοκίες. Κατά την ίδια έννοια δεν είναι σήμερα οι αρνητικές επιχειρηματικές προσδοκίες αυτές που οδηγούν σε πτώση του χρηματιστηρίου, αλλά η πτώση του χρηματιστηρίου οδηγεί σε αρνητικές προσδοκίες.

      Ο θεωρία της ελεύθερης ανταγωνιστικής αγοράς, χωρίς (υποτίθεται) τα «ψεγάδια» ολιγοπωλιακών ή μονοπωλιακών καταστάσεων, δεν είναι παρά μύθος.

      Η μόνη ορθή θεωρία είναι η θεωρία της ισχύος, δηλαδή η θεωρία του ισχυρότερου, δηλαδή η θεωρία που πρεσβεύει ο ισχυρότερος (όποια και αν είναι αυτή!). Οι δε θεωρίες των μικρομετόχων (όπως του μέχρι πρότινος λαλίστατου προέδρου τους κ. Καραγκούνη) είναι λαθεμένες, για τον απλό λόγο ότι είναι θεωρίες μικρών μετόχων.

24/11/2000

Context 16

Ο τ. βασιλεύς... των Ελλήνων ως έσχατη κατατρεγμένη μειονότης, ως Κούρδος, ως Αλβανός δικαιώθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων;

      Δεν με πειράζει αν του τ. βασιλέως του επιδικασθεί και το Τατόι και το Μονρεπό ολόκληρο. Ως Ανεμομυλιώτης θα τον έχω και γείτονα και θα πίνουμε μαζί και τον καφέ μας στον Ναυτίλο. Αυτό που με πειράζει είναι εκείνο το «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων». Αν λεγόταν Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Βασιλικών Δικαιωμάτων δεν θα με πείραζε καθόλου.

      Η έσχατη κατατρεγμένη βασιλική μειονότης αναζητεί την δικαίωσή της. Και αντί να την βάλουμε στο αεροπλάνο να την στείλουμε στην πρεσβεία μας στην Κένυα (εκεί δεν στέλνουμε τις κατατρεγμένες μειονότητες;), την στέλνουμε (ή, έστω, πάει μόνης της) στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Μειονοτικών Δικαιωμάτων. Πώς, λοιπόν, να μη δεις την υποκρισία των θεσμών;

      Τεστ: Πιστεύει κανείς ότι θα μπορούσε να προσφύγει σε ένα τέτοιο βαρύγδουπο δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων ένας από τα εκατομμύρια των ταπεινών Αγιάννηδων, των οποίων τα ανθρώπινα δικαιώματα πραγματικά παραβιάζονται; Και αν κατάφερνε τελικώς να προσφύγει, πιστεύει κανείς ότι το δικαστήριο θα του επιδίκαζε το ισόποσο της αξίας μιας άξιας (έστω, όχι βασιλικής) ζωής;

25/11/2000

Context 17

Η εμπορευματοποίηση του αέρα... και η επιβεβαίωση του νέου παγκοσμίου χρηματιστηρίου της ρύπανσης σε διοξείδιο του άνθρακα είναι το μόνο αποτέλεσμα της διεθνούς διάσκεψης της Χάγης για το κλίμα. Οι πλούσιες βιομηχανικές χώρες, με πρωταθλητή τις Ηνωμένες Πολιτείες, αγοράζουν από τις φτωχές χώρες «δικαιώματα ρύπανσης».

      Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι αυτή την στιγμή ο μεγάλος περιβαλλοντικός ταραξίας του πλανήτη, αφού με το 5% του παγκοσμίου πληθυσμού εκπέμπουν το 25% των αερίων θερμοκηπίου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επινόησαν και εφάρμοσαν (χωρίς να ρωτήσουν κανένα άλλο) ένα μαθηματικό τύπο (προσθέτοντας τον όγκο του διοξειδίου του άνθρακα που απορροφούν τα δάση τους), για να υπολογίζουν τα δικαιώματά τους στην ρύπανση. Και αποφάσισαν ότι προς το παρόν δεν χρειάζεται να περιορίσουν καθόλου τις επικίνδυνες εκπομπές τους, υπαναχωρώντας κι απ’ αυτές τις ελάχιστες δεσμεύσεις τους στο Κιότο (πριν από τρία χρόνια). Έτσι κι αλλιώς το δικαίωμα στον καθαρό αέρα δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των αμερικανικών «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

      Τα τελευταία νέα (και δεν κάνω πλάκα) από την ιδιότυπη αυτή παγκόσμια αεραγορά είναι τα εξής: ζήτηση 45.000 τόνων διοξειδίου προς 5,5 δολάρια και προσφορά 50.000 τόνων διοξειδίου προς 7 δολάρια. Τελευταία συμφωνία στα 5,9 δολάρια τον τόνο.             

28/11/2000

Context 18

Η βιοκαλλιέργεια... και η βιολογική κτηνοτροφία στην εποχή των τρελών αγελάδων ήταν το αντικείμενο ημερίδας που πραγματοποίησε η Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΤΕΔΚ). Η διαμόρφωση μιας απαιτητικής καταναλωτικής συνείδησης θα αναγκάσει τους αγρότες παραγωγούς να στραφούν στην χρήση βιολογικών μεθόδων.

      Πέραν των ενημερωτικών ημερίδων, που πρέπει να επαναλαμβάνονται και να δημοσιοποιούνται ευρύτερα, χρειάζονται κάποια πολύ συγκεκριμένα υποστηρικτικά μέτρα. Π.χ. (χρειάζονται) ειδικό, προνομιακό περίπτερο βιολογικών προϊόντων στην λαϊκή αγορά, συνεχής ενημέρωση των καταναλωτών (που πρέπει να μάθουν να διακρίνουν το προϊόν της βιολογικής γεωργίας και κτηνοτροφίας), υπηρεσία παροχής εξειδικευμένων γεωπονικών συμβουλών στους παραγωγούς.    

      Η πρόκληση του διλήμματος «τρελές ή λογικές αγελάδες» μας υποχρεώνει να διαπιστώσουμε, τώρα, πολύ απλά πράγματα, που πέρασαν μάλλον απαρατήρητα. Δίπλα στην παγκοσμιοποίηση των αγορών, δυστυχώς και όχι τυχαίως, παγκοσμιοποιήθηκε και το ίδιο το στομάχι μας. Στις παγκοσμιοποιημένες  μαζικές αγορές κρέατος δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο τα φυτοφάγα ζώα εξετράφησαν ως σαρκοφάγα και πόσο παραβιάσθηκε η φύση προκειμένου να μειωθεί το κόστος και να αυξηθεί το (έτσι κι αλλιώς σαρκοφάγο) κέρδος.

29/11/2000

Context 19

Η Ιόνιος Περιφέρεια... αναζητεί την ταυτότητά της από την στιγμή της γέννησής της. Η κοινή ιστορία των Επτανήσων θα μπορούσε να αποτελέσει ισχυρή έμπνευση μιας ενδιαφέρουσας, συνεκτικής ιονικής αφήγησης. Όμως, αυτό θα αρκούσε μόνο αν ο σημερινός Επτανήσιος αρκείτο σε αναζητήσεις περί αρχιτεκτονικής, ποίησης και μουσικής. Κάτι τέτοιο, βεβαίως, δεν συμβαίνει.

      Στην σημερινή πραγματικότητα της υψηλής κινητικότητας, οι συγκοινωνίες και επικοινωνίες αποτελούν την προϋπόθεση των άλλων κοινωνικών και οικονομικών δομών. Αποτελούν το αρτηριακό κυκλοφοριακό σύστημα μέσω του οποίου κυκλοφορούν πρόσωπα, πράγματα και ιδέες. Και η ανάπτυξη ενός τέτοιου συστήματος είναι η απόδειξη της συνοχής μιας περιφέρειας. Η πολιτική βούληση συνοχής παίρνει την μορφή πρωτοβουλιών, προγραμμάτων και ταμείων από πλευράς πολιτικών, κοινωνικών και επιχειρηματικών φορέων της περιφέρειας. Τίποτα από αυτά, όμως, δεν συμβαίνει.

      Η νέα Εγνατία, το νέο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, η νέα Θεσσαλονίκη αναδιατάσσουν τον χάρτη της περιοχής μειώνοντας κόστη και αυξάνοντας οικονομικές και πολιτιστικές κλίμακες.

      Σε μια ισορροπία ένδοξης απομόνωσης και φόβων (απορρόφησης από υπέρτερες διαδικασίες), τα Ιόνια Νησιά διατρέχουν τον κίνδυνο να καταστούν άχρηστη γραφειοκρατική γραφικότης. 

30/11/2000

Context 20

Η βασιλεία...  στην Ελλάδα είναι μια αμαρτωλή ιστορία. Από τους τέσσερις μεγάλους πολιτικούς του σύγχρονου ελληνικού κράτους, που έχουν κριθεί από την ιστορία - Καποδίστριας, Τρικούπης, Βενιζέλος, Γ. Παπανδρέου - μόνον ο δεύτερος, ο Τρικούπης, είχε συνεπή αντιμοναρχική πολιτική. Ο Τρικούπης επέβαλε στον Γεώργιο Α΄ την αρχή της δεδηλωμένης, με βάση την οποία ο βασιλεύς δεν αναμιγνύεται στην ενεργό πολιτική.

      Ο Καποδίστριας ελθών το 1828 στην Ελλάδα και προς έκπληξη της Βουλής, που τον κάλεσε, αρνήθηκε να ορκισθεί στο σύνταγμα (της Τροιζήνας) και ζήτησε την διάλυση της Βουλής. Αρνούμενος δε να κυβερνήσει με σύνταγμα, πρέσβευε την άποψη ότι θα έπρεπε να προηγηθεί ο ερχομός του βασιλέως.

      Ο Βενιζέλος σε Συμβούλιο του Στέμματος (προ της σύγκρουσής του με τον βασιλέα) αποκήρυξε ρητώς την αρχή της δεδηλωμένης επαναφέροντας, μοιραία, τον βασιλέα στην ενεργό πολιτική. Και όταν συγκρούσθηκε με τον βασιλέα (με την βοήθεια των Αγγλογάλλων), καθόλου δεν αμφισβήτησε τον βασιλικό θεσμό.

      Όσο για τον Γ. Παπανδρέου, αυτός (δια δεκάδων επιστολών και μηνυμάτων) υπήρξε ο άνθρωπος του Τσόρτσιλ, που επέμεινε (ο Τσόρτσιλ) μέχρι τέλους στην επιστροφή του Γεωργίου Β΄ στην Ελλάδα πριν από την διενέργεια του σχετικού δημοψηφίσματος.

1/12/2000