Context 121-140

Context 121

Η Ποντιακή γενοκτονία... (ως μνήμη) τιμήθηκε στις 19 Μαΐου. Η σιωπή, που περιέβαλε μέχρι πρότινος το σχετικό γεγονός, οφειλόταν σε μια μοιραία συμπεριφορά του ‘εθνάρχη’ Ελευθερίου Βενιζέλου. (Τι «εθνάρχης» θα ήταν αν εγράφοντο όλα στην Ιστορία;)

      Το 1919, οι απελπισμένες αιτήσεις των Ελληνοποντίων (οι οποίοι με δικό τους αντάρτικο στρατό εμάχοντο τον στρατό των Τσετών του Κεμάλ Ατατούρκ) προσέκρουαν στην παγερή άρνηση του Βενιζέλου όχι μόνον για στρατιωτική βοήθεια, αλλά ακόμη και για την στοιχειώδη εκπροσώπησή τους στην Διάσκεψη των Παρισίων. Την ίδια ακριβώς ώρα ο Βενιζέλος (με τους συμμάχους του) απέστελλε ελληνικό εκστρατευτικό σώμα εναντίον της νεοσύστατης Σοβιετικής Ένωσης. Το αποτέλεσμα ήταν μοιραίο και με τραγικές συνέπειες και για όλο τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας. Οι Σοβιετικοί θεώρησαν εχθρικό και το ελληνοποντιακό κίνημα και έκλεισαν τα σύνορα τους, μη επιτρέποντας έτσι σε ένα αντάρτικο στρατό να ελίσσεται και να ανασυντάσσεται στα εδάφη τους. Και ήρθε η ήττα και η ανελέητη σφαγή. Έτσι, ο Κεμάλ Ατατούρκ, με τον στρατό του, αποδεσμεύθηκε και στράφηκε κατά του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Το 1920, όταν ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές και αντικαταστάθηκε από τον Γούναρη, τα πράγματα είχαν κριθεί και για τους δυο Ελληνισμούς.

      Το 1931 ο Βενιζέλος πρότεινε τον Κεμάλ για το Νόμπελ Ειρήνης.    

23/5/2001

Context 122

Ο Ιωάννης Καποδίστριας... κυβέρνησε την καθημαγμένη και διαιρεμένη Ελλάδα ως φορέας μιας πεφωτισμένης δεσποτείας. Η πρώτη του πράξη ήταν η διάλυση της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης, που τον είχε εκλέξει ως κυβερνήτη. Η δεύτερη πράξη ήταν να ορίσει ένα 27μελές συμβουλευτικό σώμα, το Πανελλήνιον, της απολύτου εγκρίσεώς του. Και όταν ο πρόεδρος του Πανελληνίου, Σ. Τρικούπης, δεν απεδέχθη ένα εκλογικό νόμο στα αυστηρά καποδιστριακά μέτρα, τον έπαυσε (τον Τρικούπη). Κι όταν οι συσχετισμοί δεν ήταν αυτοί που ήθελε, πρόσθετε στο σώμα τόσα μέλη, ώστε να αποκαθίστανται οι ισορροπίες υπέρ του. Η τρίτη πράξη του ήταν να ορίσει στα ανώτατα στρατιωτικά και δικαστικά αξιώματα τους αδελφούς του (Βιάρο και Αυγουστίνο Καποδίστρια). Με τα καμώματα αυτά, σύντομα εναντίον του εστράφη μια συμμαχία τοπικών συμφερόντων αλλά και όλων των δημοκρατικών δυνάμεων της εποχής (ακόμη και του ηπίου Κοραή).

      Στην στημένη στα μέτρα του Δ΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους, τα ψηφίσματα, που ήταν γραμμένα από τον ίδιο τον Καποδίστρια, διαβιβάζονταν στην Εθνοσυνέλευση, ψηφίζονταν αυτολεξεί και γυρνούσαν στο γραφείο του κυβερνήτη ως ψηφίσματα Εθνοσυνέλευσης. Η παρωδία των συνταγματικών τύπων έγινε αντικείμενο χλεύης των πιο τολμηρών πληρεξουσίων, που πρωτοείπαν το μνημειώδες «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει!».  

24/5/2005

Context 123

Όαση της ειρήνης... ονομάζεται ένα δικοινοτικό – δίγλωσσο σχολείο,  κάπου μεταξύ Ιεροσολύμων και Τελ-Αβίβ. Η σπουδαία παιδαγωγός Άννα Φραγκουδάκη σε πρόσφατο άρθρο της μας έδωσε το παράδειγμα του. Το σχολείο, που λειτουργεί ως συνεταιρισμός (όχι ως κιμπούτς) Ισραηλινών και Παλαιστινίων, διδάσκει όλα τα μαθήματα και στις δύο γλώσσες. Και τα παιδιά παρακολουθούν όλα τα μαθήματα και στις δύο γλώσσες. Εξαίρεση μόνη είναι τα μαθηματικά, λόγω του αντίθετου τρόπου γραψίματος των αριθμών από τους Άραβες (ή από τους Ισραηλινούς!). Το πρόβλημα που προέκυψε στο μάθημα της Ιστορίας λύθηκε με την συναπόφαση διδασκαλίας και των δύο εκδοχών της Ιστορίας (της ισραηλινής και της αραβικής εκδοχής).

      Σ’ αυτό λοιπόν το σχολείο, αναφέρει η Φραγκουδάκη, σε μια τάξη μικρών ηλικιών, μια μέρα (που την προηγούμενη η τηλεόραση είχε δείξει την έκρηξη βόμβας, τραυματίες, συγκρούσεις και αγριότητες) ο δάσκαλος έδωσε στα παιδιά χάρτινα κουκλάκια και ζήτησε να κάνουν πόλεμο με τα κουκλάκια. Άλλα παιδιά τσαλάκωσαν το κουκλάκι τους, άλλα το τσαλαπάτησαν, άλλα το έσκισαν, άλλα το έκαψαν. «Με το ίδιο κουκλάκι προσπαθήστε να κάνετε ειρήνη!», τους είπε τότε... Όσο πιο βίαια είχαν μεταχειρισθεί προηγουμένως το κουκλάκι, τόσο πιο δύσκολη ήταν η ειρήνη.         

25/5/2005

Context 124

Ο χημικός πόλεμος... εναντίον του δάκου συνεχίζεται με μελέτες και αμελέτητες και ανοίκειες επιθέσεις εναντίον των όσων έχουν την αντίθετη άποψη. Αφού οι πανεπιστημιακοί, εν τελευταία-τελευταία αναλύσει, διέψευσαν τα επιχειρήματα της συνεχιζόμενης υποχρεωτικής χημειοθεραπείας (μας), οι υπέρμαχοι των χημειο-ψεκασμών επεχείρησαν να απαξιώσουν ηθικά τους φορείς της άλλης (της οικολογικής) άποψης. Το να λες ότι οι υπέρμαχοι της ήπιας ανάπτυξης είναι αμφιβόλου σοβαρότητας και λαϊκότητας είναι αποτελεσματικό. Πόσο ηθικό είναι όμως;

      Το βασικό μου επιχείρημα είναι αν-ήθικο (ήτοι, πέραν της ηθικής): Οι περισσότεροι γεωργοί της Κέρκυρας έχουν την γεωργία ως τρίτη ή δέκατη-τρίτη πηγή εισοδήματος. Αυτό σημαίνει μειωμένη διαθεσιμότητα προς εργασία και αυξημένη απαίτηση κεντρικής λύσης. Από την άλλη πλευρά, ως γεωργοί στην Κέρκυρα λογίζονται και οι κατά κύριο επάγγελμα πολιτικοί (π.χ. υφυπουργοί!). Έτσι, δημιουργείται μια συμμαχία που ως δίκαιο μπορεί να επικαλείται τον εαυτό της. Τόσο έχει προχωρήσει δε η αυτο-αναφορικότητα της, ώστε ενώπιον των πανεπιστημιακών, που η ίδια κάλεσε, να εκφέρει και πάλι τις δικές της εμπειρικο-φαρμακολογικές απόψεις!!!

(Επί τη ευκαιρία: Εύγε στον Δήμο Αχιλλείου, για την κατά των δηλητηριο-αεροψεκασμών απόφασή του!)

26/5/2001

Context 125

Το αυτοκίνητο... είναι η προέκταση του νεοέλληνα. Πολλές δε φορές συμβαίνει και το αντίθετο: Ο νεοέλληνας συμπεριφέρεται ως απλή προέκταση του αυτοκινήτου του. Νοιώθει όπως μέσα στις διαφημίσεις: Μόνος με το αυτοκίνητό του και τα λοιπά αξεσουάρ του (στα οποία αξεσουάρ, σύμφωνα με τις διαφημίσεις, συγκαταλέγεται και μια θεσπέσια γυναικεία ύπαρξη – με πρώτη δόση τον Ιούνιο του 2002, αφού δηλαδή σκοτωθούν πρώτα 2000 συνάνθρωποί μας!). Μόνος με την ιπποδύναμή του, τα κυβικά του και τα χιλιόμετρά του. Πεζός ή πεζή, βεβαιότατα, δεν υπάρχει στις διαφημίσεις. Και το γκάζι όλο δικό του, και ο δρόμος όλος δικός του. Μέχρι που ακούς το μπαμ. (Αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς συχνών τροχαίων παραβάσεων και ατυχημάτων στην περιοχή του Ανεμομύλου, όπου διαμένω. Γκαζώνει ο άλλος από πριν την στροφή, ώστε στην ευθεία να το ευχαριστηθεί. Κι όποιον, πεζό ή και λουόμενο, πάρει ο Χάρος!)

      2.000 νεκρούς από τροχαία θρηνεί η Ελλάδα ετησίως. Κι άλλους 30.000 τραυματίες (ετησίως). Ξεκληρίζεται ένα χωριό και τραυματίζεται μια πόλη κάθε χρόνο.

      Είναι, νομίζω, ζήτημα ταυτότητας. Αν ο Αρχιεπίσκοπος μάζεψε 2,5 εκατομμύρια υπογραφές για το Χ.Ο., ο κ. Καββαθάς (των 4 Τροχών) μπορεί, πιο εύκολα, να μαζέψει 10 εκατομμύρια υπογραφές στον βωμό της μηχανοκίνητης μαγκιάς μας.

29/5/2001

Context 126

Ο Μεγάλος Αδελφός... είναι ένα μεγάλης τηλεθέασης τηλεπαιγνίδι, που προβάλλεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και θα προβληθεί και στην Ελλάδα από τον Αντένα το Φθινόπωρο. Δέκα άνδρες και γυναίκες κλειδώνονται σε ένα σπίτι για ένα μεγάλο διάστημα και 50 κάμερες τους/τις παρακολουθούν σε κάθε τους στιγμή (στην τραπεζαρία, στο υπνοδωμάτιο, στην τουαλέτα). Οι τηλεθεατές - μπανιστιρτζήδες βραβεύουν τον «καλύτερο». Και ο «καλύτερος» αρχίζει να δίνει συνεντεύξεις στα σοβαρά περιοδικά της νιτρώδους αδαημοσύνης μας (Nitro, Max, Klik κλπ).

      Η αρνητική κριτική περί της δεοντολογίας του συγκεκριμένου τηλεπαιγνιδιού έχει ήδη αρχίσει. Ας πάρουμε, λοιπόν, εμείς την θετική εκδοχή του καλού συνηγόρου του νέου τηλεπαιγνιδιού. Κατ’ αρχήν, κανείς δεν θα δει την εκπομπή επειδή τον ενδιαφέρει άμεσα. Όλοι θα πουν ότι θα δουν την εκπομπή «για να δουν τι βλέπουν οι άλλοι! – και τι βλέπουν ακόμη και οι Ευρωπαίοι!». (Κι εγώ σ’ αυτούς ανήκω!)  Πρόκειται, λοιπόν, περί μιας εθνικής (και ευρωπαϊκής συνάμα) λυτρωτικής ψυχοθεραπείας και ενός εθνικού (και ευρωπαϊκού συνάμα) λυτρωτικού αναστοχασμού.

      Έπειτα, εμείς είμαστε αρκούντως προπονημένοι από τον πρωτοξάδελφο του Μεγάλου Αδελφού, που είναι ο Μικρούτσικος Αδελφός. Και θα αντέξουμε.

30/5/2001

Context 127

Ο τηλεοπτικός Μεγάλος Αδελφός... είναι μια πονηρή γελοιογραφία του αυθεντικού Μεγάλου Αδελφού του Τζωρτζ Όργουελ, που έγραψε γι αυτόν (τον νόμιμο τρομοκράτη) το 1948, προφητεύοντας το μέλλον του σύγχρονου «πανοπτικού» αστυνομικού κράτους. Το χθεσινό μας context, επί του ιδίου θέματος, γειτόνευε με μια αποκαλυπτική γελοιογραφία του Ιωάννου, επί της επικαιρότητας του Μεγάλου Αδελφού ως τηλεπαιγνιδιού αλλά και ως πολιτικής συγκυρίας του γνωστού τρομονόμου (γελοιογραφία της γελοιογραφίας). Ο αυθεντικός, οργουελιανός Μεγάλος Αδελφός δεν είναι, κι αυτός, παρά μια μεγάλη γελοιογραφία της πραγματικότητας. Ο Μεγάλος Αδελφός, ενώ θα έπρεπε να είναι ένα μισητό πρόσωπο, είναι ένα αγαπητό πρόσωπο. Η αναμόρφωση του οργουελιανού ήρωα (του Σμιθ) έχει σκοπό να κάμψει τις πνευματικές του αντιστάσεις και, τελικώς, να κάνει συμπαθή τον Μεγάλο Αδελφό. Και οι (γελοιογραφημένοι) ρόλοι αντιστρέφονται και ξανα-αντιστρέφονται.

      Σήμερα παρακολουθούμε τον ραγδαίο ρυθμό της μετατροπής του δημόσιου (π.χ. εργατικό δίκαιο και εργασία) σε αυστηρά ιδιωτικό (π.χ. ατομικές συμβάσεις εργασίας) και, από την άλλη, του ιδιωτικού σε ευχάριστο δημόσιο θέαμα. Αυτό το ευχάριστο δημόσιο θέαμα μπορεί να ιδωθεί και ως λειτουργικό συμπλήρωμα ενός τρομονόμου αλλά και ως ψυχολογικό υποκατάστατο ενός φθίνοντος δημόσιου τομέα.

31/5/2001

Context 128

Η διακήρυξη της Μπολόνια... (συμπληρωμένη ή διορθωμένη από την πρόσφατη διακήρυξη της Πράγας) είναι, κατά κάποιο τρόπο, το «Μάαστριχτ» της εκπαίδευσης. Αυτό που, κατά την γνώμη μου, κυρίως χαρακτηρίζει την διαδικασία του σχετικού διαλόγου (και των σχετικών κρατικών διαταγμάτων!) είναι ότι τον τόνο, εδώ, δίνουν οι κυβερνήσεις και όχι τα πανεπιστήμια. Έτσι, αντιστρέφεται μια πάγια αρχή λειτουργίας των πανεπιστημίων (να δίνουν αυτά τον τόνο).

      Ας σκεφθούμε μόνο ότι, ιστορικά, τα πανεπιστήμια γέννησαν τα έθνη και όχι τα έθνη τα πανεπιστήμια. Τα πρώτα (λατινόγλωσσα) πανεπιστήμια στην Ευρώπη (πρώτο των οποίων είναι αυτό της Μπολόνια) χρησιμοποιούσαν την λέξη nation-έθνος ως διακριτικό γνώρισμα τοπικής καταγωγής (και της αντίστοιχη ομιλούμενης γλώσσας) των ποικίλης προέλευσης φοιτητών τους. Κάποτε, αυτά ακριβώς τα έθνη (των πανεπιστημίων) δημιούργησαν τα σύγχρονα κράτη, δίνοντάς τους την ψυχή και το όραμα. Και τώρα, έρχονται τα κράτη να υποδείξουν στα πανεπιστήμια (στους γεννήτορές τους δηλαδή) πώς να προσαρμοσθούν στις βραχυπρόθεσμες αγοραίες τους ανάγκες. Λες και μόνα τους τα πανεπιστήμια είναι ανίκανα να αφουγκρασθούν το περιβάλλον τους. (Κι αν είναι, όντως, ανίκανα, τότε το πρόβλημα δεν αφορά τα πανεπιστήμια, αλλά όλους μας, εντός και εκτός πανεπιστημίων.)

1/6/2001

Context 129

Οι περί Τσαμουριάς... (Θεσπρωτίας δηλαδή) διεκδικήσεις, που τελευταίως προβάλλονται δια συνεντεύξεων από αξιωματούχους του ‘Αλβανικού Απελευθερωτικού Στρατού’, δεν είναι παρά η συνέχεια του παραλογισμού που εγκαινιάσθηκε επισήμως από την Ευρωπαϊκή Ένωση προ δεκαετίας (στις 16/12/1991, όταν παράνομα και παράλογα αναγνωρίσθηκαν ως κυρίαρχα κράτη οι αποσχισθείσες περιοχές μιας κυρίαρχης χώρας). Όποιος επιχειρεί να αποκόψει τις σημερινές δραματικές βαλκανικές εξελίξεις από την αρχή τους και την  πολιτική ευθύνη της αρχής τους (δηλαδή όποιος επιχειρεί να αποκόψει τον σημερινό παραλογισμό από τον παραλογισμό της πρώτης απόσχισης) επιχειρεί να αποκρύψει τις δικές του ευθύνες. Η Ελλάδα, για την ιστορία, μετείχε σε όλες τις φάσεις της νομιμοποίησης των αποσχίσεων (και του Κοσόβου περιλαμβανομένου), αν και ήταν η πρώτη χώρα που είχε συμφέρον να τηρηθεί η διεθνής νομιμότητα ως προς το ποιο μπορεί να είναι λογικό αίτημα και ποιο μπορεί να είναι παράλογο αίτημα. (Η δε ελληνική άποψη ότι η FYROM χρειάζεται ως μαξιλάρι (buffer zone) για την ασφάλεια της Ελλάδας δεν έπεισε, όπως φαίνεται, ούτε του Φυρόμιους.)

      Τώρα, με τραυματισμένη την αξιοπιστία των διεθνών δρώντων, και για τη Τσαμουριά θα ακούσουμε και για κάτι αρβανιτοχώρια στον νομό Αττικής και για κάτι νησιά στον Αργοσαρωνικό.

2/6/2001

Context 130

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος... υπήρξε η συνεχής άσκηση θάρρους του Νεοέλληνα. (Μάλλον κακέκτυπο του Ηλιόπουλου είναι ο σχετικός φοβισμένος Μήτσος τού κατά τα άλλα άριστου Λαζόπουλου.)

      Ο Ντίνος μπορούσε να ζωντανέψει και το πιο φτωχό σενάριο, δίνοντάς του βάθος κλασικής ερμηνείας. Ήρωας - αντιήρωας σε μια εποχή που ο Νεοέλληνας αναζητούσε το χαμένο του ήθος μακριά από την χοντρή πλάκα. Υπήρξε ο ηθοποιός της λεπτής και της λεπτολόγας κίνησης. Έμοιαζε με τους μεγάλους κωμικούς του βωβού κινηματογράφου, που κάλυπταν την έλλειψη φωνής και λόγου με τον λόγο που αναδύει το ίδιο το σώμα. (Εξ ου και ήταν και σπουδαίος χορευτής.) Το νευρόσπαστο, η θεατρική κούκλα του Ηλιόπουλου, έλεγχε απόλυτα τις κινήσεις του, ακόμη και στις κορυφαίες στιγμές της κινηματογραφικής αμηχανίας του. Ήταν ο έλεγχος ενός ανθρώπου που, ακόμη και στην άρνηση, ξέρει ότι έχει δίκιο. Το δίκιο της απονήρευτης αθωότητας, στο οποίο μας αρέσει να βουτάμε κάθε τόσο. Αυτή την βουτιά κάναμε μαζί με τον Ηλιόπουλο, τόσα χρόνια.

      Σε αντίθεση με άλλους καρπαζοεισπράκτορες ηθοποιούς, ο Ηλιόπουλος ποτέ δε συμφιλιώθηκε με την κινηματογραφική καρπαζιά. Το επόμενο δευτερόλεπτο ήταν όρθιος και έτοιμος για ένα ανατρεπτικό αστείο ή μια καταλυτική χορευτική κίνηση.

      Τον ευχαριστούμε!          

6/6/2001

Context 131

Ως ιστορική κληρονομιά... ξεχωριστή μπορεί να θεωρηθεί αυτό καθ’ εαυτό το συστηματικό γκρέμισμα της πραγματικής ιστορικής μας κληρονομιάς. Μπορεί δε να αποτελέσει και ξεχωριστό κομμάτι της οικονομικής ιστορίας του τόπου, αφού πάντοτε για το γκρέμισμα (ή το θάψιμο) ενός μνημείου πρυτάνευε (και εξακολουθεί να πρυτανεύει) η οικονομική λογική του βραχυπρόθεσμου κέρδους. Με αφορμή την συζήτηση για τα Ολυμπιακά έργα στον ιστορικό Μαραθώνα, αθηναϊκή εφημερίδα (η Αυγή) δημοσίευσε, εσχάτως, το χρονικό της κατεδάφισης της Πόρτα Ρεάλε, το 1890, με απόφαση του τότε δημάρχου. Σε ξεθωριασμένη φωτογραφία της εποχής διακρίνονται τέσσερις Κερκυραίοι σκαρφαλωμένοι στην κορυφή της βενετσιάνικης πύλης, διαμαρτυρόμενοι για το ανοσιούργημα που έμελλε να διαπραχθεί. Ένας εκ των τεσσάρων ο Λορέντζος Μαβίλης. Η βενετσιάνικη πύλη, για αιώνες, στην εποχή της ενετοκρατίας, άνοιγε το πρωί για τους αγρότες και πραματευτάδες και έκλεινε το βράδυ.

      Ανοσιουργήματα έγιναν πολλά σε τούτο τον φορτωμένο με ιστορία τόπο. Μαβίληδες φαίνεται, όμως, ότι δεν υπήρξαν πολλοί. Βλέπε για παράδειγμα το ιστορικό της απόφασης γκρεμίσματος του περίφημου Δημοτικού Θεάτρου (για να στηθεί στην θέση του αυτό το ψυχρό ταφικό κατασκεύασμα), ενώ υπήρχαν οι δυνατότητες επισκευής του με διατήρηση της εξωτερικής αρχιτεκτονικής του.       

7/6/2001

Context 132

Τα δημόσια έργα... στην Ελλάδα (οδοποιία, σχολεία, νοσοκομεία κλπ) γίνονται χωρίς να προβλεφθούν οι απαραίτητοι πόροι για την (μετά την κατασκευή του έργου) ετήσια συντήρηση. Το αποτέλεσμα είναι, μετά από ορισμένα χρόνια χρήσης του έργου, να αρχίζει η φθορά και η ανεπανόρθωτη απαξίωσή του. Όλοι έχουμε εμπειρία δημοσίων κτιρίων που, μετά από την αρχική κατασκευή τους (και, πολλές φορές, χωρίς καν την νομότυπη παράδοσή τους από την εργολαβική εταιρεία), εγκαταλείπονται ως εάν επρόκειτο περί αναλωσίμων αγαθών. Η Κέρκυρα, με την εκτεταμένη οδοποιία της και τον εξωστρεφή και τουριστικό προσανατολισμό της, θα έπρεπε να δαπανά ανά έτος ένα συγκεκριμένο ποσό χρημάτων για την συντήρηση των δρόμων της. Μια λογική διαπραγμάτευση που θα μπορούσαν να κάνουν οι εκπρόσωποι της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης με την κεντρική διοίκηση, για την ανεύρεση σταθερής ετήσιας χρηματοδότησης για αυτό τον σκοπό, είναι για μια μερική τοπική παρακράτηση της φορολογίας επί της βενζίνης που πωλούν τα τοπικά πρατήρια. Και οι απαραίτητοι πόροι θα διασφαλίζονταν ετησίως και ανταποδοτικά και δίκαια θα κατευθύνονταν οι συγκεκριμένοι πόροι για την συντήρηση των δρόμων (που φθείρονται προφανώς κατ’ ανάλογο τρόπο προς την κατανάλωση βενζίνης και την αντίστοιχη χρήση των δρόμων).

8/6/2001

Context 133

Το οδικό δίκτυο... της Κέρκυρας είναι μήκους 1050 χιλιομέτρων. Εξ αυτών 450 χιλιόμετρα είναι το εθνικό και επαρχιακό δίκτυο και 600 χιλιόμετρα το δημοτικό. Ένας καλός ασφαλτοτάπητας είναι διάρκειας ζωής 15 χρόνων. Αυτό, για την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση (που επιμελείται του εθνικού και επαρχιακού δικτύου των 450 χιλιομέτρων), σημαίνει μια ετήσια ανάγκη κατασκευής 30 χιλιομέτρων νέου ασφαλτοτάπητα. (Τόσο μας κάνει η διαίρεση του 450 δια του 15). Και αυτό, με την σειρά του, (πρέπει να) συνεπάγεται μια ετήσια δαπάνη 400 εκατομμυρίων δραχμών. Άλλως οι δρόμοι απαξιώνονται (με βλαβερές συνέπειες για την υγεία εν γένει). Στην Κέρκυρα, εντόπιοι και επισκέπτες ξοδεύουμε ετησίως 25 δισεκατομμύρια δραχμές για βενζίνη κίνησης στους (εθνικούς, επαρχιακούς και δημοτικούς) κερκυραϊκούς δρόμους.  (Τόσο μας κάνουν τα 100 εκατομμύρια λίτρα βενζίνης που καταναλώνουμε). Εξ αυτών 10 δισεκατομμύρια είναι φόροι (100 δραχμές ανά λίτρο).    

      Εάν σε κάθε λίτρο εισπράττουμε 1 (μία) δραχμή, συγκεντρώνεται ένα ποσό 100 εκατ. δραχμών ετησίως. Εάν 4 (τέσσερις) δραχμές, 400 εκατ. δραχμές. Κι επειδή είναι επικίνδυνο, τέτοιες εποχές, να εισηγούμαστε τοπικούς φόρους, πρέπει μόνο να εξορθολογίσουμε τα αιτήματα που (ως ΕΝΑΕ;) απευθύνουμε στην κεντρική διοίκηση: Από τις 100 που παίρνεις, οι 4 κατ’ ευθείαν για μας (στους δρόμους μας)!

9/6/2001

Context 134

Το ‘Χαμόγελο του Παιδιού’... έγινε χθες (συνεργούντος του εκπροσώπου του Θεού κυρίου Τιμοθέου!) ένα μεγάλο Κλάμα του Παιδιού. Αυτό ήταν ανεπίτρεπτο και για την ίδια την φιλανθρωπική οργάνωση. Τα παιδιά (της τρυφερής ηλικίας) έπρεπε, πριν την επέμβαση της αστυνομίας, να απομακρυνθούν από το κτίριο που «κατακυρώθηκε» δικαστικά στην εκκλησία, ώστε να μη βιώσουν όλη αυτή την αποκρουστική σκηνή των βιαιοτήτων. Τι καταλαβαίνουν αυτά τα αθώα πλάσματα από τα νομικά τερτίπια περί των (βουλιμικών) ιδιοκτησιακών ζητημάτων της εκκλησίας.

      Ο κ. Τιμόθεος, για άλλη μια φορά, έγινε αρνητικός ήρωας αρνητικού επεισοδίου. Ακόμη και αν είχε δίκιο, θα μπορούσε να το επιβάλει με τον λόγο της αγάπης. Αυτός είναι ο ρόλος της εκκλησίας. Και για άλλους είναι τα δικαστήρια και οι αστυνομικές συνδρομές.

      Το ‘Χαμόγελο του Παιδιού’ έχει δώσει θετικά δείγματα γραφής στα τόσα χρόνια λειτουργίας του σε ένα εξαιρετικά ευαίσθητο τομέα και πρέπει να διαφυλάξει την καλή του φήμη. Οι ενήλικοι πολίτες μπορούν να υπερασπισθούν την υπόθεσή του. (Άλλως, είναι αντ-άξιοι της δεσποτικής τους μοίρας). Το ‘Χ. τ. Π.’ εμφανίσθηκε, εδώ, ως εάν δεν εγνώριζε το παρελθόν του μητροπολίτη (π.χ. λιμνάζον συνεδριακό κέντρο, εκβιασμοί για την ανέγερση της Ιονίου Ακαδημίας και, πάνω απ’ όλα, εκείνο το Άγιο Τιμολόγιο των αγίων και οσίων του νησιού).  

12/6/2001

Context 135

Ένας μητροπολίτης... οφείλει, ακόμη και όταν υπερασπίζεται το δίκαιό του, να χρησιμοποιεί την γλώσσα του Χριστού. Ο κ. Τιμόθεος προκαλεί(;) το κοινό περί ευγενείας αίσθημα, όταν χρησιμοποιεί μια ιδιοδιάλεκτο προσιδιάζουσα σ’ αυτό που ο λαός μας λέει «γλώσσα του λιμανιού». (Μακράν εμού η μομφή προς λιμενεργάτας).

      Θα περίμενε κανείς από ένα άνθρωπο της εκκλησίας να χρησιμοποιεί το βήμα (που απλόχερα του παραχωρείται), με ιδιαίτερο σεβασμό στην γλώσσα και τα ιστορικά νοήματά της (π.χ. όταν ομιλεί περί «παιδομαζώματος»). Εν προκειμένω, δε, το δίκαιο του κ. Τιμοθέου έχει να κάνει με μια στενότατη (άκρως νομική και ελαχίστως χριστιανική) ερμηνεία περί της εκκλησιαστικής χρήσεως του οικήματος μιας μονής.

      Επειδή δεν ζούμε στον Μεσαίωνα (όταν οι ιερείς βάπτιζαν το κρέας ψάρι, για να παραβιάζουν την νηστεία της Σαρακοστής), αλλά ζούμε σε μια κοινωνία που και το ιερό και το ανίερο αντιλαμβάνεται, πρέπει να ζητήσουμε από το χριστεπώνυμο ποίμνιο να αντιδράσει πάραυτα. Οφείλει να αντιδράσει. Άλλως, θα φέρει εις το ακέραιον το βάρος των πράξεων του υψηλού ποιμένος του. Αρκετή, εξ άλλου, ανοχή δεν επέδειξε (το ποίμνιο αυτό) όταν, προ ετών, εξετέθησαν τα ιερά και όσιά του σε διεθνή πλειστηριασμό υπό μορφήν τιμοκαταλόγου; 

13/6/2001

Context 136

Ο ρόλος της εκκλησίας... (πρέπει να το πούμε) δεν είναι ρόλος κατασκευής συνεδριακών κέντρων και άλλων τουριστικών ατραξιόν. Αυτά είναι δουλειά άλλων. Ο ρόλος της εκκλησίας, σε μια εποχή άκρατου καταναλωτισμού, (πρέπει να) είναι ρόλος εγκράτειας, παραδειγματικής απλότητας και ευσεβούς ταπεινότητας. Δεν περιμένει κανείς από την εκκλησία να είναι πρωτοπόρος σε νέες ιδέες. Κι αυτό είναι δουλειά άλλων. Περιμένει, όμως, κάποιος από την εκκλησία τον λόγο του μέτρου και της ηπιότητας και τον λόγο της συμπαράστασης στον πόνο των ανθρώπων (όλων ανεξαιρέτως).  

      Δεν διέλαθε της προσοχής μας η συχνή χρήση, από πλευράς μητροπολίτη και εκπροσώπων του, της λέξης ‘προγράμματα’. Η όλη προσπάθεια του ‘Χαμόγελου του Παιδιού’ χαρακτηρίσθηκε ως ‘προγράμματα’. Αυτή είναι μια λέξη τεχνοκρατική των Ταμείων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και καθόλου δεν έχει να κάνει με τις ψυχές των (εθελοντών) ανθρώπων, που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ευγενείς σκοπούς. Ενοχλεί, ιδιαίτερα, η αποστροφή «θα τους δώσω χωράφια να κάνουν τα προγράμματά τους». Ενοχλεί και ο πρώτος ενικός και η λέξη ‘προγράμματα’, όταν πρόκειται για ψυχές παιδιών. (Σε λίγο, η ευσπλαχνία θα λέγεται «τρέχω εοκικά προγράμματα»! Έτσι, όμως, δεν την πατήσαμε και με τον Άγιο Τιμοκατάλογο;)

      Μερικά πράγματα δεν είναι μόνον θέμα ύφους, αλλά και ήθους.

14/6/2001

Context 137

Ούτε μια συγνώμη... δεν ζητήθηκε κατά την συνάντηση μητροπολίτη και ‘Χαμόγελου του Παιδιού’, για τα όσα βάρβαρα είδαν προχθές το φως της δημοσιότητας και, κυρίως, για το όσα βάρβαρα είδαν τα ίδια τα μάτια των παιδιών του ‘Χαμόγελου’. Ποιος έδωσε, λοιπόν, την εντολή αστυνομικής επέμβασης, καθ’ υπόδειξη τίνος την έδωσε και, βεβαιότατα, ποιος την εκτέλεσε (διότι υπάρχει και ένα τέτοιο ζήτημα, καθώς δεν εκτελούμε όλες τις εντολές ακόμη και αν είμαστε ένστολοι - αυτό το έχουμε πει από το 1974-1975).

      Ακόμη και αν – κάτω από την δημόσια κατακραυγή – δοθεί μια λύση (και μια μόνον είναι η λύση που μπορεί και πρέπει να δοθεί), ο εθνικής εμβέλειας διασυρμός θα πλανάται επί πολύ ακόμη. Οι τηλεοπτικά μεταδοθείσες εικόνες της ντροπής δεν αφορούσαν κάποια ποδοσφαιρική διαφορά, ούτε κάποια συνηθισμένη κτηματική διαφορά. Αφορούσαν την ειλικρίνεια ή την υποκρισία των χριστιανικών διακηρύξεών μας.

      Αφιερώνοντας τα τέσσερα τελευταία σημειώματά μου στο θέμα αυτό, που αντί να αναδείξει την αγάπη της μητρόπολης, ανέδειξε την στενομυαλιά (μικροψυχία;) και δικομανία της, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ (και να συγκρίνω) την λιτότητα και ευσεβή ταπεινότητα του μακαριστού μητροπολίτη Πολυκάρπου. (Μια τριμμένη πιτζάμα μέσα από το ράσο του ήταν η περιουσία του.)        

15/6/2001

Context 138

Το ΔΗΠΕΘΕ... (Δημοτικό Περιφ. Θέατρο) Κέρκυρας είναι σε κρίση αλλά και υπό την κρίση μας: Το ΔΗΠΕΘΕ, στα λίγα χρόνια ζωής του στον τόπο μας, παρουσίασε με συνέπεια και σοβαρότητα ένα αξιόλογο ρεπερτόριο, συνδυάζοντας διάφορα θεατρικά είδη και δημιουργώντας ένα δικό του (πολυπληθές) κοινό. Δίπλα σ’ αυτά τα θετικά, ο καθείς μπορεί να εκφράσει επί μέρους αντιρρήσεις. (Αρκεί βεβαίως οι αντιρρήσεις και οι προτάσεις να είναι τεκμηριωμένες και εντός των δυνατοτήτων του νησιού!)

      Εν μέσω ενός σπαρασσόμενου από εσωτερικές έριδες δημοτικού συμβουλίου, λειτούργησε κάτι στον δήμο, που έστησε δυο κόσμιους θεατρικούς χώρους (Φοίνικας, Ρ. Βλαχοπούλου) και που με τις παραστάσεις του συγκέντρωσε την γενική αποδοχή και με κριτήρια εμπορικότητας και με κριτήρια ποιότητας. (Οι σπαραγμοί του Δημ. Συμβ. – πρέπει να πούμε – κάποια στιγμή και για ένα βραχύ ευτυχώς διάστημα οδήγησαν σε προσωρινή ανακοπή την θεατρική δουλειά.)

      Παρά ταύτα, και χωρίς τις οφειλόμενες προς το κοινό εξηγήσεις, το Δ.Σ. του ΔΗΠΕΘΕ δεν ανανέωσε αμέσως την θητεία του καλλιτεχνικού διευθυντή του. (Προκήρυξε την θέση.) Κι ας ήταν ο άνθρωπος πίσω από τις παραστάσεις! Κι ας κουβάλησε σα χαμάλης στα δυο νέα θέατρα! Κι ας βρέθηκε στα σίδερα της φυλακής για να πληρώσει τα πάθη του Δημ. Συμβ.! (Μήπως αυτό λέγεται αχαριστία;)    

16/6/2001

Context 139

Το Γκέτεμποργκ... (αυτή η ήσυχη και όμορφη σουηδική πόλη - θαλάσσιο λιμάνι στις εκβολές του ποταμού Γκέτα, με μισό εκατομμύριο πληθυσμό και πολλές ολλανδικές επιρροές, έδρα της πάλαι ποτέ Σουηδικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών) έγινε για λίγες ημέρες η πρωτεύουσα της παγκοσμιοποίησης. Είναι δυνατόν, όμως, μια τέτοια διαδικασία (η παγκοσμιοποίηση), που έχει χαρακτηρισθεί αόρατη, να έχει πρωτεύουσα ορατή, και μάλιστα στο βορειότερο σημείο της Ευρώπης; Απ’ ό,τι λένε οι πολύχρωμοι αντίπαλοί της, φαίνεται πως έχει πρωτεύουσα την πόλη, στην οποία, κάθε φορά, συχνάζουν οι πολιτικοί και οικονομικοί ιθύνοντες, για να αποφασίσουν τα προαποφασισμένα. Αφού, όμως, οι ‘αποφάσεις’ είναι προαποφασισμένες, τι τα θέλουν τα επικίνδυνα και κοπιαστικά ταξίδια (όταν μάλιστα υπάρχει η δυνατότητα της τηλεδιάσκεψης);

      Η ουσία αυτών των συναντήσεων (Σηάτλ, Πράγα, Κεμπέκ, Νταβός, Νίκαια χθες, Γκέτεμποργκ σήμερα, Γενεύη αύριο) βρίσκεται στην ανθρώπινη (ναι στην ανθρώπινη) διάσταση της εξουσίας. Καμία εξουσία δεν μπορεί να είναι εντελώς απρόσωπη κι αόρατη. Έχει κι αυτή τις κοινωνικές της ανάγκες, να συντρώγει (συν-τροφικά), να διαμορφώνει την δική της κουλτούρα. Και, βεβαίως, έχει την ανάγκη να αποδείξει στο εσωτερικό-εθνικό της μέτωπο ότι ξέρει να αγωνίζεται στα ξένα. (Αυτό δεν μας λέει κι ο πρωθυπουργός μας;)

19/6/2001

Context 140

«Τουρίστες υψηλού επιπέδου»... είναι ένας όρος που υπονοεί ότι οι τουρίστες διακρίνονται σε υψηλού επιπέδου και χαμηλού επιπέδου. Αισθάνομαι ένα εσωτερικό χρέος να προβάλλω την ριζική μου αντίρρηση επί του συγκεκριμένου γλωσσολογικού τύπου και των αμέσων συνειρμών του. Αν θέλει κάποιος να διακρίνει τους τουρίστες σε φτωχούς και πλούσιους καλόν είναι να το κάνει έτσι. Με όρους σαφείς και κατανοητούς. «Πλούσιοι και φτωχοί». Και να ορίζει τους μεν ως τουρίστες υψηλού εισοδηματικού επιπέδου, τους δε ως τουρίστες χαμηλού εισοδηματικού επιπέδου (και να δέχεται ότι και οι μεν και οι δε είναι υψηλού επιπέδου, ως άνθρωποι ρε αδερφέ!). Η ασάφεια που περικλείει ο όρος του «τουρίστα υψηλού επιπέδου» επιτρέπει κάθε είδους παρερμηνεία. Και, πιστέψτε με, είναι πάρα πολλοί οι ευεπίφοροι προς τέτοιου είδους παρερμηνείες. Έτοιμοι να υποβάλουν γονυπετείς τα σέβη τους στον «υψηλού επιπέδου» και έτοιμοι, την ίδια στιγμή, να διαολοστείλουν τον «χαμηλού επιπέδου».

      Μια άλλη κακή συνήθειά μας είναι να μετράμε τους αριθμούς εισερχομένων και εξερχομένων τουριστών, ως εάν πρόκειται περί εισερχομένων και εξερχομένων εμπορευμάτων και νομισμάτων. Μάλιστα, τα σχετικά μεγέθη ανακοινώνονται αρμοδίως και με την δέουσα ψυχρή διοικητική επισημότητα.

      (Αυτή είναι η σκοτεινή πλευρά του τουριστικού φεγγαριού...)

20/6/2001